Sober liquids flow through,the veins of airy vastness.
Winds work a little bit weird,
in these channels.
A slight hurricane even,
is but another invisibility,
presenting no difference,
same as nothing.
How can you drink,
from a bottle like this?
What good is a bottle,
when it's invisible?
"Scam! There's no bottle,
in there...",
complains the addict,
of mirages.
Thirst for something to see.
To touch and hear.
Smell or taste.
Indicipheribility of the real is a bottle of another kind,
holding the ephemereal perfumeof the formless mental forms that hope,they are not illiterate in its realm.
They are,
though and yet,that is the only true literacy,accepted by the endlessness,of the paradox,of the real.
Only in paradox do you find the real,just as only in sense,do you find the illusions,of rational irrationality,believed by everyone.
Fluids of The Indicipheribility,
light like a feather,
yet molten from true meaning,
are undrinkable.
The mind cannot make sense of such material,as it is not material.
And so it does,
endlessly,keeping itself hostage,by its desire to understand,when that desire is its very prison.
They do not quench,
the thirst of expectation.
Indicipherable liquids,
aren't meant and do not,
quench fictional thirsts.
They quench one and only one,
kind of thirst:
the thirst of all thirsts.
Even those that exist only,
in the realm of possibilities.
It is for this reason,
that no pair of quench and thirst,
ever tried to drink apart,
from the one table.
Except,
of course,
all the fictional stories.
These do not have any problem,
splitting,
from the one table.
There are stories,
that are,
actually,
not fiction.
There's only one problem,
with these,
though:
they exist.
What drinks fit on the table,
when telling these stories?
Who listens,
when the fabric of meaning is woven from nothing but the pure,
endless paradox of the real?
"What?",
says chatter.
"Nothing",
answers chatter.
All chatter is about,
the various angles and contours,
degrees and shades,
shadows and brighter spots,
uncollected collecting,
of unexpected expectations,
of surprising surprises,
growing in the fields of the expected,
of the undulating tipping points,
in the colorfully undulating geometries of absolutely nothing.
Sometimes,
searches hide,
what's sought after,
by the seeker.
Sometimes,
the unbecoming of the seeker's search,
is the becoming,
of what's sought.
Fullest fullness,
isn't found.
Like chatter,
it dwells in nothing.
Why then,
isn't it found in the chatter,
since both are about absolutely nothing?
Unlike fullness,
the answer is found,
since it can be sought.
It proclaims:"the reason is that chattercan only refer towhat may seem,
while fullness can refer to much less,
since it can only relate to everything,
and nothing more".
So says the chatter.
"Quicker,
quicker,
QUICK!!!",
the crowds hear.
"Faster than fastest,
faster still,
always fastest,
and even faster,
and then,
still faster!!!",
the crowd's champions,
proclaim.
The byword of the day.
It this not an invention,
ingeniously gently crafted,
and even more creatively packaged?
Sublime,
of the highest kind,
to convince so many,
of what is but a claim.
A claim that's not checked,
or even possible to be checked,
since there's no time,
for the crowd.
Ironic,
since the crowds,
otherwise ever patient and gentle,
now swim in time,
every second and every step of their way,
yet never seem to have it,
lost in the dispersion,
of their now.
By the byword,
crowd only has time,
to accelerate,
while running out of time,
to accelerate.
Everyone accelerates,
into partial acceleration.
Speeding up further into,
parts of partial acceleration.
To make more parts of,
partial acceleration,
within,
already partial acceleration.
Again and again,
and again,
and again,
again.
Sublime ways craft such,
craft of perpetuatingthe decelerating ways,
packaged into robust claims of dust-crafted,
dirt-fidgeting,
realest real,
acceleration.
Touch the speed itself,
and you sense,
it's slowness.
Touch the slowest slow,
and then still,
and you will find time,
to find more time,
in that time of stillness.
You will take it back,
from what accelerates you,
to give it away,
into claims,
which will then,
accelerate you,
instead of the claims.
Such is the claim,
of whoever wants to experience,
the inventor's touch.
Did you get it?
If you got it,
what was gotten?
That's right,
a claim!
How is looking for the inventor's touch,
in a claim,
not more of being inside,
of another invention,
of what is not your own?
Claims claim,
while inventing,
requires only one thing:nothing and time.
"That's two things,
not one!",
shoutsthe diligent observer.
That's how claims work,
claims another claim.
If you understand that,
you can hand yourself,
inventions that are not more claims.
That's just another claim.
Invent your way out of claims of any kind,
and then,
invent no claims.
These are the fields of quality,
not substance,
for the guests cannot wear,
the weights of substance,
and still enter.
The opening,
the door,
and the after...is just like the unseen pre-requirement:unclaimed claimlessness.
There,
never not here in fact,
from the cloud-like vapor composts,
an invisible droplet,
reflecting iridescent particles of precise alteration...
the check and the match,
the time's tubes twists and untwists,
falls upon a sensitive,
receiving field's antenneae, the one that hears just belowthe quietest whisper,
just enough to bear unbearables most bearably...which in turn,
the unturned turn of a paradox as it were,
bears the inventor's touch.
Why,
you ask?
Because of the inverse of a simple fact:
when paradoxes claim,
they really don't.
Niedoczesność quasi-wysławialna,
wita się ze słownikiem,
ogniskując niewerbalność,
siebie.
Niewysławialna doczesność innych przestrzeni,
oscyluje pomiędzy między,
rzeźbiąc wymiary głębi,
na powierzchniach płytszego rzędu.
Niewysławialna doczesność obcych krain,
wypływa na ląd,
dając swój nieoznaczalny znak,
znanemu,
czyli wszystkiemu temu co trzymane,
w kręgu wzajemnej aprobaty.
Co ma być z tego co będzie,
jeżeli będzie jest tym samym co było,
jak było jest tym co będzie?
Cykl powtarzania,
powtarza powtarzanie,
zaś oni,
powtarzając,
napędzają kołowrotek.
Tymczasem,
przed-starożytnie nowy koncept,
tematyka doczesna poprzez,
niedoczesność absolutną i uniwersalną,
nie wymaga powtarzania,
ani poznania,
jedynie zaznania.
Masa masy w masie,
się masą masuje,
rozluźniając napięte ciężary,
teraz drażnione całkiem przyjemnie,
piórami zmysłowej lekkości.
Lekkość się unosi,
masie dodając masy,
a sobie jeszcze więcej lekkości,
a tu nagle...
mig,
światło,
kwadrat,
energia i jedność,
po czym,
jednym się stała cała całość,
masa z lekkością,
i lekkość z masą,
razem zatańczyły,
na kosmicznym parkiecie,
biało-czarnej szachownicy.
A być może,
na odwrót,
na szachownicy czarno-białej,
parkietu gwiezdnych bezkresów?
Co jest w tym lokalu,
pierwsze,
a co drugie?
Co było najpierw,
a co potem?
Jajko czy kura,
kura czy jajko,
znów o to pytamy?
A co jeżeli razem się pojawiły?Skoro kura miała jajko znieść,
to jak jajko miało z kurą wytrzymać,
jeżeli od samego początku,
w taki czy inny sposób,
choćby i mniejszy o bakterii,
już z nią w niej było?
Co na czym stoi,
a co pod czym,
jest tym samym,
czym jest różnica,
pomiędzy niczym.
Pomiędzy niczym,
jeden tylko dystans występuje:
wymyślony.
Tak jak masa masująca samą siebie,
lub też lekkość unosząca się w oderwaniu od niej.
Wymyślone treści,
potrafią ważyć znacznie więcej,
niż rzeczywistość,
oraz wymyślać na swój temat,
istnienie wymyślone,
rzeczywistsze od niej,
będąc tą jakoby tą prawdziwą.
Tymczasem,
co wymyślone,
pozostaje wymyślone...tak samo jak rzeczywistość,
po tym jak,
została,
rzeczywiście...
wymyślona.
Po co?W jakim celu?Pytają pytający.
Pytają i pytają,
przewróć klepsydrę z erę lub sto,
a oni...
nadal pytają.
Czemu to wymyślone zdarzenie,
miało przybrać odzianie rzeczywistości?Do czego miał ten wynalazek zmierzać,
w jakim kierunku?
Ktoś z nas,
kiedyś,
już znalazł odpowiedź,
w odpowiedzi:
to do nas kierowane są te pytania.
Masujemy się masą wymyślonego niczego,
dodając ciężaru za ciężarem niezrozumienia,
masując masę dalej zwielokrotnionego już nieporozumienia, wielokrotnie powielając to zwielokrotnienie,
pytając źródło pytania,
o sens pytania.
To jedno pytanie,
tworzy sens,
nie szukając go.
Nieprzerwanie,
wiecznie,
filozoficzne perpetuum mobile sensu.
Osiągnęło swoją nieprzerwalność,
jedynym finalnie finalnym wynalazkiem:
wynalazek,
który nie został wynaleziony,
a jednocześnie jest wynalazkiem,
wynajdując się,
wiecznie w trakcie.
Otóż wynalazek i finalna odpowiedź,
która sobą z definicji nie jest,
a mimo to siebie samą tworzy,obracająć galaktyki i spiralne konstelacje,
w przestworzach bezwiecznych otchłani:
nie ma finalnej odpowiedzi.
Ostatni rozdział książki,
końcowa odpowiedź,
to jedyna rzecz,
które naprawdę nie istnieje,
ani istnieć nie może.
Tak samo jak my jesteśmy,
wiecznie nowymi odpowiedziami,
na płachtach tego,
co jest i może być,
zawsze i wszędzie,
w objęciach,
Pytania,
Które Sobie,
tak przy okazji,
na nas zerka.
Rysował się rysem rysowniczym,
ołówek,
sam z siebie,
wewnątrz ołówka,
który nim nie był.
W efekcie,
takiż szum rysów,
w rysach innych rysów,
z których każdy,
sam też już się porysował,
z tego całego niczego powstał,
że z nieistniejącego ołówka,
powstał ołówek istniejący całkiem bardzo,
wręcz prawie.
Dlaczego niestniejący rys ołówka,
próbuje wrysować swoje nieistnienie,
w istnienie?
Po co mu istnieć,
skoro jest tylko rysem,
na białej kartce papieru?
W tym torze myślenia,
tak samo prezentuje się,
biała kartka papieru...i nieskończenie biała jest biel,
pustki jej istnienia.
Z pustki w coś,
z czegoś w pustkę,
sens odkryje tu tylko tancerz,
lecz w tym wydarzeniu,
ujrzy również nie tyle sens,
co nieskończoność i niewyczerpalność,
sensów w sensie.
Sens tworzy swój sens,
sam w sobie,
lecz tylko tu.
Tutaj.
W tym miejscu.
W żadnym innym,
tylko tym,
które jest każdym miejscem.
W tym miejscu.
Tu.
Tutaj i tylko tutaj,
gdyż to miejsce swego miejsca,
nie ma i ma jednocześnie,
będąc lokalizacją wszystkich lokalizacji,
lecz niczym innym.
Naturalnie i z definicji,
taka lokalizacja swych współrzędnych posiadać nie może, tak jak nie ma współrzędnej mogącej istnieć poza nią.
Kiedy widzisz "tu",
widzisz nieskończony sens,
nawet w nieskończenie trywialnym.
Kiedy nie widzisz "tu",
oceany sensu mogłyby być wylane przed Tobą,
a Tobie nadal czuć byłoby tylko...suchość niespełnionego pragnienia.
Co poza nim chowa nieskończone bezkresy sensu?
Odpowiedź jest jest jedna..zupełnie nic,
lecz znów,
właśnie tylko to nic!
Cichymi czynami ironii,
która sama swoje rysy porysowuje,
zasuwana jest kurtyna,
dzięki czemu wydaje się być realna,
jak ogrom świata sam w sobie.
Wydywanie się,
wydaje to,
czego nie ma.
Tu,
dokładnie tutaj i zawsze...za tą kurtyną wydawania się,
rysują się rysy tego co,
jest,
było i będzie,
zawsze i wszędzie,
perfekcyjne realne.
Tu,
dokładnie tutaj,
chowa się sens.
Zawsze i wszędzie.
We wszystkim co kiedykolwiek,
jest,
było lub będzie.
Lecz znów...nigdzie indziej.
Drzwi do sensu otwierają się,
tylko w jednym kierunku.
Kierunku,
który jest wszystkim.
Nie ma innego kierunku,
niż kierunek wszystkiego,
dlatego sens sensu,
rozumie tylko ten,
kto słyszy muzykę,
tą prawie słyszalną,
rysując swe rysy w rysach,
w rytm.